Summerhouse
Fotograaf Geertje Brandenburg
Oplage 80
Prijs € 40,00
Een tijd terug heb ik de brieven gevonden die mijn grootvader aan het einde van zijn leven had geschreven. Daarin vertelde hij over zijn tijd als dwangarbeider in Duitsland tussen 1943 en 1945. Ik was, en ben nog steeds, gefascineerd door de manier waarop deze ervaringen na al die jaren in hem zijn blijven hangen. Terwijl ik zijn woorden doorlees, vraag ik me af hoeveel ervan nog steeds buiten deze pagina's leven. Zijn de mensen die hij ontmoette, de ziekenhuizen waar hij werkte, de straten waar hij liep, er nog steeds? Herinneren ze hem net zo goed als hij hen? Of misschien gaan deze vragen meer over mezelf, over hoeveel zijn verleden in mijn heden zit. Terwijl ik deze woorden lees, word ik geconfronteerd met delen van mij die niet alleen van mij zijn. Heb ik iets anders geërfd dan een naam?
In januari 2021 reisde ik naar Duitsland om deze vragen te beantwoorden. Ik moest terug naar waar zijn brieven me heen brachten. Onrustig resoneerde zijn getypte woorden in mij als herinneringen die van mij zijn. Ik volgde zijn stappen en probeerde overblijfselen van hem te vinden op de plekken waar ik over las. Ik had het gevoel dat ik op dezelfde straten liep als hij en in dezelfde gebouwen woonde als hij. Maar deze gevoelens zijn niet alleen van mij; het zijn echo's van verschillende momenten die elkaar raakten. Toen ik naar Duitsland ging, verwachtte ik overblijfselen van het verleden van mijn grootvader te vinden. Maar wat ik vond, was een ingewikkeld heden met verloren herinneringen en een ervaring vol (on)persoonlijke ficties.
Voorzichtig en nieuwsgierig suggereer ik met dit project dat mijn grootvader en ik op bepaalde manieren delen van elkaar delen. We maken allebei deel uit van deze brieven, van deze reis, van de collages waar je naar kijkt. De grenzen tussen generaties zijn poreus. Ik zie mezelf in de plekken, mensen en emoties die hij in woorden veranderde die ik nog steeds (opnieuw) bezoek. Woorden die ik opensnijd, onderzoek en herschik, en die ik gedeelde herinneringen samenvoeg. Snijden is een daad van agressieve transformatie, maar het is ook het proces van genezing en hergroei. Wat jij ervaart, is onderdeel van mijn reis om een plek voor mezelf te vinden. Het is de (her)creatie van herinneringen en verhalen die, hoewel ze heen en weer schommelen tussen feiten en fictie, warme waarheden bevatten. Het is een manier om te begrijpen hoe ik verstrikt ben in het verhaal van anderen. Door het verleden te knippen, plakken, schalen en transformeren, creëer ik plekken waar momenten en mensen (nog steeds) leven. Dit boek is vergelijkbaar met de brieven van mijn grootvader; het is een plek van convergentie. Voor ons beiden zorgde het knippen en opnieuw samenstellen van het verleden ervoor dat we onszelf duidelijker zagen. Met dit werk transformeer en breng ik verschillende locaties, tijden en mensen samen als bewijs dat we meer zijn dan onszelf.
